من انبوه کلماتی از جنس باروتم
که در اصطحکاک با سطح کهربایی احساسم
می شوم صداهای روشن فریاد؛
برای شکستن دیوارهای سرد و تاریکِ ترس و سکوتهایِ بلندیِ که شبیه سکون‌های آخر حروف دیرگاهی است
خاموش خاموش خاموش مانده اند
من انبوه کلماتی از جنس باروتم
که در اصطحکاک با سطح کهربایی احساسم
می شوم صداهای روشن فریاد؛
برای شکستن دیوارهای سرد و تاریکِ ترس و سکوتهایِ بلندیِ که شبیه سکون‌های آخر حروف دیرگاهی است
خاموش خاموش خاموش مانده اند
Gosheh's Blog 
باید در مورد این شعر با هم حرف بزنیم
به نظرم
می شه از لحاظ دستور زبانی یه اصلاحاتی روش انجام داد
مگه اینکه تو توضیحی داشته باشی و من اشتباه کنم
اما
شعر خوبیه
حس خوبیه
و اون جمله بلند بلند چهارم خیلی هوشمندانه است
یه جور شکل فریاده در قالب کامت صامت
اصلا از بس از استادنداردهای جریان های امروزی شعر ایران دوری
بکر به نظر می رسی واین خوبه خیلی
ضمنا سعی کن از “عباس صفاری” حتما شعر بخونی
حتما