Category Archives: Poem / شعر

شاعر که میشوی هزار شعر میخوانی‌ و هزار شعر میدانی و آخر در ترازوی سنجش وزن و قافیه بی‌ قافیه می‌مانی… شاعر که میشوی انگار با خودت و تمام شعرهایت بر سر مفهوم و مقصود دائم در رقابتی، شاعر که میشوی تمام حرفهایی … Continue reading →

تو چیزی نمی‌گفتی اما نگاهت  در من نشا میکرد و من خیس و مرطوب از تو تنم  بوی شالیزار میداد و تو هیچ نمي دانستي  که با کوچکترین اشاره  تو به شکستن قفل این سکوت گوشهایم همچون دختران باکره هزار باره بالغ میشد. … Continue reading →

  مجابم نکن !!خواندن دوبارهِ همان قصه؟ .ممکن نیست …نه، نه .حتی شروع یک داستان تازه دور به نظر میرسد مجابم نکن کار از کار گذشته شروع فصل دیگر و سر سطر و صفحه بعد فقط بهانه بود ؛ .من حتی … Continue reading →

قرار ما این نبود قرار ما یک گفتگوی ساده خودمانی بود  با طعم چای و زعفران و بازی ساده چشمهامان و خنده‌ها‌ی ریز ریز …و صحبت از قرار فردا پس چرا همه چیز بوی دلتنگی‌ گرفت و پر شد از کنایه و معنی … Continue reading →

چه ناخوشی وقتی‌ حرفي برای گفتن داری و راهی‌ برای گفتن نداری ؛ انگار به یک کوچه بن بست بی‌ عبور میرسی‌ که خالی‌ از معنای روزنه و فرار است، .حتی مجالی برای پریدن از روی دیوار نیست

و خیال تو همچون طفلکی معصوم در مقابل انگشت اشاره یِ چرا و باید و اگر با بغضی فرو رفته خیره میماند .

  من انبوه کلماتی‌ از جنس باروتم که در اصطحکاک با سطح کهربایی احساسم می‌ شوم صداهای روشن فریاد؛ برای شکستن دیوارهای سرد و تاریکِ ترس و سکوتهایِ بلندیِ که شبیه سکون‌های آخر حروف دیرگاهی است  خاموش خاموش خاموش مانده اند  

بايد به پنجره پناه برد  به حجم روشني از ادراك عبور نور و لمس روشن اشيا .بدون مرز سايه ها    

من خواب دیدم روبه روی پنجره‌ای رو به دریا نشسته ام و باد های شمال همه موافق بود و موج‌های دریا همه موافق بود و ماهیگیران تور‌ها‌شان  پر از ماهی‌ بود و دختران با گوش ماهیهای ساحلی دستبند می‌ساختند و کودکانِ پر … Continue reading →

…انسانيت پرت شده بود با جسد بي جان بچه گربه روي خط زرد خيابان …قدري تامل …قدري تامل